Heel lang geleden, toen wij mensen nog wisten dat de dieren spraken, bracht het leven mij via een creatief uitgedokterde aaneenschakeling van toevalligheden op een plek die meteen aanvoelde als een herberg. Met creatief bedoel ik onder andere mijn lief die mij voor mijn verjaardag een lucky luke-cadeau geeft. (Een geschenk dat je koopt voor een ander en waar je zelf minstens even hard van geniet. Bijvoorbeeld een fan van Lucky Luke die je een strip van Lucky Luke als verrassing koopt.) Twee tickets voor een Azteekse dansvoorstelling vanwege mijn student antropologie. Terwijl hij totaal op gaat in de voorstelling en vergeet dat hij zijn lief bij heeft, laat staan dat hij nog weet dat het een verjaardagsactiviteit was (in prille relaties van jonge kalveren zijn het dooddoeners, geloof me) dwaal ik wat rond. Ik vind een mysterieuze flyer die tot mijn verbeelding spreekt en ... avontuur is ingezet. Voor ik het weet zijn we een paar weken verder en zit ik, samen met een goede kameraad die ik mee krijg in het midden van een bos in een herberg. Herberg als in "het herbergen van mensen". De plek heeft een naam, "De Druïde". Er staat geen pot of pint op tafel, noch worden er zeemansliederen gezongen maar het is er warm, grotendeels door de warme ogen op ons gericht, deels door de haard. We krijgen meteen een tas koffie, iets om te eten en vergeten de lange koude rit. We zijn daar niet alleen (later is gebleken dat het bijna onmogelijk is, er alleen zijn). Een gezelschap van jong en oud, hun achtergrond net zo bont als hun leeftijd, begroet ons even hartelijk als de gastheer en zijn vrouw, Steef en Els. Op korte tijd gebeuren er vreemde dingen, zonder de sfeer te bederven. Ik slurp aan mijn koffie en zie uit een piepklein kamertje vier stevige kerels tevoorschijn komen,de ene heeft al een grotere baard dan de andere. Ze stommelen en draaien voorzichtig met een plank waarop ze een frisse jonge dame dragen. Veel gegibber en gegniffel. Even weet ik niet of ik het raar of eng moet vinden. Wat ik vooral opmerk, terwijl ze met haar het donkere bos in verdwijnen, is een gevoel van "welkom" te zijn. Welkom zonder dat iemand weet wie ik ben, waar ik vandaan kom. Welkom, met alles erop en eraan. Later blijkt dit ook het verhaal van die frisse dame die net een ontzettend zware operatie aan de rug achter de rug had. Ze kon niet bij de workshop zijn die wat verder in het bos doorging omdat ze écht wel in bed moest blijven en revalideren. Dus zeulden ze met haar "bed" zodat zij erbij kon zijn.
Dat moment, die avond, die plek,die mensen met hun gastvrijheid zijn als pixiedust op mij neer gedwarreld en hebben de koers van mijn leven veranderd. Of misschien wel bestendigd. Ze zijn zo bepalend en inspirerend geweest dat woorden tekort schieten.
Wat "welkom" met een mens kan doen.
Merci, Els en Steef.*