Altijd op de loer om een goed verhaal te strikken
Verhalen hebben mij altijd kunnen bekoren, van kinds af vond je mij in de buurt van de mensen die goed of graag vertelden. Het begon met T'Anna Tito en nonkel Charel, nonkel Jan en tante Rosette. Maar ook ons Lies en tante Wieza hadden en hebben het geheugen van een olifant. Ik kon verdwijnen in hun verhalen over vroeger en voelde ontzag voor de bron aan informatie die ze in zich leken te dragen. Ik dronk hun woorden, zij zorgden dat de bron niet droog kwam te staan.
"De sage van Balder: Een verhaal over verbinding, over de ravage die gebrek eraan kan aanrichten en over de weg terug."
Het was Midwintertijd toen Steef van de Druïde mij meer dan 20 jaar geleden de sage van de maretak vertelde. Een verhaal dat me niet meer losliet.
De stem van je voorouders
We zaten met veel volk rond Steef in zijn kleine living toen hij de sage van de maretak vertelde. Hij deed zijn mond nog maar open en ik hing aan zijn lippen. Het verhaal greep me en er ging een wereld die ik nog niet kende voor me open. Hij sprak over "mijn voorouders" die het verhaal vertelden. Het woord "voorouders" had ik tot op dat moment nog nooit buiten een geschiedenisles gehoord en riep zoveel in me op. Het plakte aan me vast als een maretakbesje aan een boom. Die Midwinter was de eerste dat ik op zoek ging naar een maretak," net als mijn voorouders" dat volgens Steef deden. Het was een onderneming! Op een of andere manier vond ik dat mijn missie 's nachts moest plaatsnemen. Ik weet nog altijd niet waarom maar het heeft die avond anders doen lopen dan had gekund. Tegelijk gaf het ook wat meer magie aan de expeditie. Gelukkig had ik mijn broer, Jochen en een kameraad zover gekregen mee te gaan. Het werd een bijzondere ervaring, begin van een (her)nieuw(de) traditie en het begin van een nieuwe relatie met verhaal. Na alle banden verbroken te hebben met religie, was er zonder verantwoordelijkheid van me af te schouwen of me kleiner te maken,opnieuw iets "heiligs" in mijn leven. Het was heerlijk te luisteren naar wat vast en zeker mijn innerlijke stem moest zijn.
Hoe de maretak het medicijn van verbinding kwam te dragen.
Balder, hij was niet alleen onsterfelijk en onweerstaanbaar. Hij was de meest rechtschapen, ruimdenkende,knappe, viriele en meest geliefde onder de Asen. Die ene man waar iedereen van hield. Hij durfde te spreken vanuit zijn hart en waar nodig ging hij geen gevecht uit de weg. Hij analyseerde de meest complexe situaties en had feilloos inzicht in nodige oplossingen. Hij had maar één minpunt, niemand trok zich ook maar iets van zijn welgemeende raad aan.
Alles lijkt goed te lopen in het verhaal zoals het soms in het leven ook gaat. Tot er iemand zegt : "Te mooi om waar te zijn!" of ... we even niet wakker zijn. De onsterfelijke krijgt een droom waarin hij zichzelf ziet sterven. Iedereen die hem graag ziet, probeert echt alles om dit te vermijden. Tevergeefs. Hij wordt gedood doordat een pijltje van maretak met een list in zijn hart terecht komt. (Uiteraard, voor zij die hem kennen, door een streek van Loki.)
Wanneer Balder afgereisd is naar Nevelhel en waar hij de juiste plek zal toegewezen worden, zegent Frigg de maretak. Sinds die dag draagt hij het medicijn van verbinding.